Onroerende-zaakbelasting (OZB) is een belasting die in Nederland wordt geheven van eigenaren en gebruikers van onroerende zaken. Het is een lokale belasting die door gemeenten wordt opgelegd en wordt gebruikt om de kosten van de gemeente te dekken.
De OZB wordt berekend op basis van de waarde van de onroerende zaak, zoals een woning of bedrijfspand. Deze waarde wordt vastgesteld door de gemeente, vaak aan de hand van de Wet waardering onroerende zaken (Woz). De belasting wordt jaarlijks door de gemeente geïnd en kan variëren afhankelijk van de tarieven die worden vastgesteld door de gemeenteraad.
De OZB wordt vaak gezien als een belangrijke bron van inkomsten voor gemeenten, aangezien het een stabiele bron van inkomsten is. De opbrengsten van de OZB worden gebruikt om lokale voorzieningen en diensten te financieren, zoals wegenonderhoud, openbare verlichting, parken, bibliotheken en andere gemeentelijke voorzieningen.
De belasting wordt doorgaans verdeeld in twee categorieën: OZB-eigenaren en OZB-gebruikers. De OZB-eigenarenbelasting wordt geheven van de eigenaar van de onroerende zaak, terwijl de OZB-gebruikersbelasting wordt geheven van degene die de onroerende zaak gebruikt, zoals de huurder. Niet alle gemeenten heffen beide vormen van OZB; dit is afhankelijk van het gemeentelijk beleid.
Het tarief van de OZB wordt vaak vastgesteld als een percentage van de vastgestelde waarde van de onroerende zaak. Dit tarief kan per gemeente verschillen en wordt jaarlijks bepaald. Daarnaast kan het tarief ook variëren voor woningen en bedrijfspanden.
Het is belangrijk voor huizenkopers en verkopers om rekening te houden met de OZB, omdat zij mogelijk verantwoordelijk zijn voor het betalen van deze belasting. Bij de aankoop van een woning moet de koper vaak rekening houden met de OZB en het bedrag dat hij of zij moet betalen voor deze belasting. Bij de verkoop van een woning kan de OZB ook van invloed zijn op de verkoopprijs en onderhandelingen.
Kortom, de onroerende-zaakbelasting (OZB) is een lokale belasting die wordt geheven van eigenaren en gebruikers van onroerende zaken, zoals woningen en bedrijfspanden. Het wordt gebruikt om de kosten van de gemeente te dekken en kan variëren afhankelijk van de tarieven die worden vastgesteld door de gemeenteraad.